ارتباط ناسا با فضاپیمای وویجر۲ که به‌دلیل فرمان اشتباه قطع شد

هنگامی که تیم ” SUZANNE DODD ” دستور معمولی را در 21 جولای به وویجر 2 مخابره کرد، اتفاق غیرقابل تصوری رخ داد: آنها به طور تصادفی نسخه اشتباهی را ارسال کردند که آنتن کاوشگر بین ستاره ای را کمی از زمین دور کرد. زمانی که آنها انتظار دریافت داده‌ها را داشتند، اصلاً چیزی نشنیدند. این خطای کوچک تقریباً باعث شد که بشریت ارتباط خود را با فضاپیمای محبوب، که اکنون 12.4 میلیارد مایل از خانه فاصله دارد، از دست بدهد. این فضاپیما همراه با دوقلو خود، وویجر 1، دورترین فضاپیمای بشریت است که هنوز در حال جمع‌آوری اطلاعات است.

اتفاقی که افتاد به این صورت است :

تیم ” Dodd ” در آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا در واقع خطای دستور را تشخیص داده و آن را تصحیح کرده بودند ، اما سپس به اشتباه نسخه معیوب را ارسال کردند. “حس وحشتناکی بود. ” Dodd ” مدیر پروژه ماموریت بین ستاره‌ای وویجر می‌گوید: ” لحظه‌ای وحشتناکی بود، زیرا ما 2 درجه از نقطه فاصله داشتیم، که مقدار قابل توجه است. ”

تیم به راه حلی دست یافت :

یک فرمان «فریاد» را در جهت کاوشگر پخش کنید و به آن بگویید آنتن را به سمت زمین تنظیم کند. اگر سیگنال به اندازه کافی قوی باشد، سفینه همچنان می توانست آن را دریافت کند، حتی اگر آنتن آن از تنظیم خارج شده باشد.

در صبح روز 2 آگوست، آنها با استفاده از فرستنده 70 متری باند S و توان 100 کیلوواتی در ارتفاع بالا در ایستگاه ارتباطی کانبرا، استرالیا، بالاترین قدرت سیگنالی را که می توانستند ارسال کردن ( این ایستگاه بخشی از شبکه فضایی عمیق ناسا است، یک سیستم بین المللی از آنتن های غول پیکر که توسط JPL مدیریت می شود.) (به دلیل خط سیر وویجر 2، تنها می توان از طریق تلسکوپ و ماهواره ها در نیمکره جنوبی زمین با آن ارتباط برقرار کرد.)

هیچ تضمینی برای موفقیت وجود نداشت، و 37 ساعت طول می‌کشد تا ببینیم آیا راه‌حل جواب داده است یا خیر: مدت زمانی که طول می کشد سیگنال آنها به وویجر برسد و پاسخ آن برایشان ارسال شود، و سپس اگر خوش شانس بودند پاسخ سیگنالی از وویجر 2 برای آنها را برمیگشت.

تیم یک شب بی خوابی را در انتظار گذراند. و پس از این همه استرس این راه حل جواب داد. تماس در 3 اوت در ساعت 9:30 شب به وقت اقیانوس آرام برقرار شد. ” Linda Spilker “، دانشمند پروژه وویجر در JPL می‌گوید: «ما از «Oh my gosh, this happened’ to ‘It’s wonderful» به «It’s wonderful, we’re back» تبدیل شدیم.

در حالی که تیم ناسا موفق شد ارتباطات را با فضاپیمای محبوب بازیابی کند، این آخرین ترس نخواهد بود. وویجرها به خوبی از دوران اوج خود گذشته اند و قدرت رو به کاهش آنها به این معنی است که ابزارهای علمی آنها تنها برای چند سال دیگر قابل اجراست.

کاوشگرهای وویجر توسط ژنراتورهای ترموالکتریک رادیو ایزوتوپی کار می کنند که با تبدیل گرمای حاصل از فروپاشی سوخت رادیوایزوتوپ، پلوتونیوم-238، به الکتریسیته کار می کنند. (این گونه فضاپیماهای دور پرواز معمولاً برای کار با انرژی هسته ای طراحی شده اند، نه با انرژی خورشیدی، که چندان دور از خورشید کار نمی کند.) اما منبع سوخت برای مدت طولانی در حال پوسیدگی بوده است.

برای صرفه جویی در مصرف انرژی، تیم وویجر قبلاً بخاری های تمام ابزارهای علمی را خاموش کرده است، که با وجود این به طور عادی به کار خود ادامه می دهند. در سال‌های آینده، مغناطیس‌سنج، نقشه‌بردار امواج پلاسما و آشکارساز ذرات باردار باید یکی یکی خاموش شوند تا از چند سال دیگر علم بین ستاره‌ای اطمینان حاصل شود.